Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 90

Kabanata 90 Si Elliot ay pumayat nang husto, at ang kanyang orihinal na mahusay na natukoy na mga tampok ng mukha ay lumitaw na mas malalim at eleganteng.

Anong ginagawa niya dito? Siya ba ang misteryosong bisita?

Umalis si Lucy matapos ang gawain.

Nang makitang umalis si Lucy, napagtanto ni Avery na ang misteryosong panauhin ay si Elliot nga.

Hindi ba siya nakahiga sa kama?

Maayos na ba ang pakiramdam niya?

Tumayo si Avery, hindi umimik o lumalapit sa kanya.

“Ginoo. Foster, ito ba ang babaeng hinahanap mo?” Tanong ng kinauukulan kay Elliot.

Tumango si Elliot. “Salamat.”

“You’re welcome,” sabi ng kinauukulan.

Naglakad si Elliot patungo kay Avery, tinitigan siya ng walang malasakit na mga mata, at sinabing, “Mag- usap tayo.”

“Mag-usap? Ano ang pag-uusapan?” Ibinaba ni Avery ang kanyang tingin; malamig ang tono niya. NôvelDrama.Org holds this content.

Hindi nagmamadali o naiinis si Elliot. Sa halip, hinawakan niya ang braso nito gamit ang malaking kamay at hinila siya palayo. Maraming tao sa likod ng entablado, at hindi sigurado kung paano nila pag- uusapan ang tungkol sa kanila.

Pag-alis sa backstage, inakay siya ni Elliot sa lobby at papunta sa VIP lounge. Isinara nila ang pinto sa likuran nila.

Paos ngunit malakas ang boses ni Elliot. “Avery, layuan mo si Charlie. Kung ano man ang layunin niya sa paglapit sa iyo, wala siyang gagawing mabuti sa iyo.”

Sinalubong ni Avery ang kanyang mga mata at sumagot, “Ayaw mo akong makipagtulungan sa kanya dahil gusto mong ibenta ko ang kumpanya sa iyo?”

Gumulong ang Adam’s apple ni Elliot. Gayunpaman, bago niya makontra ang kanyang pahayag, nagpatuloy si Avery, “Hindi mo ba iniisip na masyado kang kuripot? Hindi nakakagulat na nahihiya kang lumapit. Kung ako sa iyo, hinding-hindi ko aaminin na nag-alok ako ng isang daan at limampu’t limang milyong dolyar.”

Isang bahagyang pamumula ang lumitaw sa maputlang mukha ni Elliot nang marinig ang panunukso nito. Alam niya kung paano siya magalit nang mabilis.

“Pangalanan mo ang iyong presyo.” Bumibigat ang kanyang paghinga, at paos ang kanyang boses.

“Hehe. Nagpunta ka dito para pag-usapan ang negosyo sa akin?” Ngumisi si Avery, “Oo naman, pero ako

hindi libre ngayon. Gawin natin bukas! Paano na?”

Nakita siya ni Elliot na umalis, at muli niyang hinawakan ang braso nito.

“Avery, sasabihin ko sa huling pagkakataon,” sabi ni Elliot, umubo ng ilang beses. Paos ang boses niya habang panay ang paghinga niya. “Hindi ka tugma kay Charlie … Kung sa tingin mo ay napakaliit ng halaga ng isang daan at limampu’t limang milyong dolyar, pangalanan ang iyong presyo.”

Hinarap ni Avery ang malamig na pinto, at natunaw ang kanyang disguised kabastusan.

Halatang may sakit pa siya, at wala siya rito para sa isang agarang bagay. Bakit siya dumating? Hindi ba siya makapaghintay hanggang sa siya ay ganap na gumaling?

Napapikit si Avery at tahimik na huminga ng malalim. Then, she simply mention a number,” Tatlong daang milyon. Gusto kong mamuhunan ka sa kumpanya at hindi ito bilhin!”

Hindi naman sa totoong tatlong daang milyon ang gusto niya, pero gusto lang niyang makita ang reaksyon nito. Siya ang nagpilit sa kanya na mag-alok.

“Okay,” walang pag-aalinlangan na sang-ayon ni Elliot, “pumunta ka at tanggihan si Charlie…”

Biglang tumalikod si Avery at pinutol siya, kumabog ang dibdib niya, “Baliw ka ba? May sakit ka ngayon, kaya hindi kita kakausapin! Bilisan mo at bumalik ka na!”

“Mas mabuti na ang pakiramdam ko.” Medyo mahina na ang boses niya kaysa kanina, pero mas mapula ang mata niya.

Naramdaman ni Avery na may mali at nilagay niya ang kamay niya sa noo niya.

Medyo mainit.

IIUV

Binawi niya ang kanyang kamay at napakahirap na sinabi, “Ikaw ba ay babalik sa iyong sarili, o kailangan ko bang tawagan ang iyong bodyguard!” “Pumunta ka at tanggihan si Charlie.” Mukhang hindi niya ito naintindihan at ipinagpatuloy niya ang kanyang kahilingan.

“Hindi ko siya tinatanggihan! Habang ginagawa mo ito, mas pinipilit kong huwag siyang tanggihan!” Namumula ang mga mata ni Avery, at nagngangalit ang kanyang mga ngipin. “Elliot, wala na akong awa sa iyo!”

Nakita ni Avery ang bakas ng pagkabigo na kumalat sa haggard na mukha ni Elliot. Pagkatapos, tumingin siya sa malayo, binuksan ang pinto, at mabilis na umalis. Paglabas ng silid, naramdaman ni Avery ang lamig ng hangin.